دختری زیرِ درختِ انار...

"آخر میشوم آن انارِ لایقِ دستچینِ [تو] شدن "

دلتنگِ دلتنگیان

بستنی توی دستم رو می‌گیرم سمتش و میگم:«بنظرت جوابه؟» نگاهم می‌کنه و می‌پرسه:«واس چی؟» نگاهمو می‌برم سمت آسمون و می‌گم:«تو دلم انگار یه پلاسکو آتیش گرفته! بنظرت اگه درسته قورتش بدم خاموش میشه؟» نگاهشو می‌بره سمت امتداد درختای خیابون و هیچی نمیگه. می‌خندم و میگم:«خاموش نمیشه یعنی؟» چیزی نمیگه. با دستم یه نقطه خیلی دورتر از جایی که هستیم رو نشون میدم و میگم:«پس بیا لاقل فرار کنیم بریم اونجا» می‌خنده. میگم:«دیوونه باحالیم نه؟» میگه:«هوم»

پا میشم به قدم زدن. میگم:«کاش همین نیمچه اعتقادو هم نداشتم و تو این دنیا حالشو می‌بردیم لاقل، خسر الدنیا و الاخره بودن دیگه ته تباهیه نیس؟» نگاهم میکنه و میگه:«دلت خیلی تنگ شده نه؟» از کنارش می‌گذرم و زیر لب میگم: «دلتنگی یعنی من»

قانون پایداری به هر قیمتی

مثل تمام روزهایی که می‌دانم نمی‌آیی اما تا غروب کنار پنجره منتظر زنگ در می‌مانم. مثل تمام روز‌هایی که می‌دانم نیستی اما مدام خیره به صفحه گوشی منتظر پیام می‌مانم. مثل تمام روزهایی که می‌دانم رفته‌ای و حالت چقدر با این رفتن خوب است اما باز منتظرت می‌مانم. یک ساعت، دو ساعت، یک هفته‌، یک ماه، یک سال، یک عمر...

حسب حال

دنیا دنیا دنیا

و روز هایی که محتاج آرامشن لحظه‌هاشون

و روز هایی که تو رو کم دارن همگی

خواستن واقعیِ بودنت رو

ما خسته‌ایم

خسته به معنای واقعی

خودتو به ما برگردون

لطفا...

Only

You never know how strong you are until being strong is your only choice...

چشیدن

معنی بعضی چیزهارو هرچقدرم بری دنبالشون بازم نمی‌تونی بفهمی.

معنی بعضی چیزهارو فقط زندگی با گذشت زمان می‌تونه به آدم نشون بده.

مثلا اونجایی که چاووشی می‌خوند:«دریای آلوده دارد به آرامی کم می‌کند از من بسیار بودن را» رو من تازه دارم می‌فهمم :)

برسد به دست‌های کوچکش (۶)

ناردونکم! دانه‌ی سرخِ دلم سلام...

عزیزکم امروز می‌خواهم چند خطی از جمعه برایت بنویسم. جمعه هم روزی از روزهای خداست که مردم می‌گویند دلتنگی‌اش از تمامی روزها بیشتر است، بغضش از همه‌ی روزها سنگین‌تر و "تنهایی"اش! امان از تنهایی‌اش...

قشنگِ کوچکم این روزهایم تماما جمعه‌اند.

یک جمعه

دو جمعه

سه جمع

چهار جم

پنج ج

تمام روزها اینطور شده‌اند. 

عروسکم. همه‌ی روزها عجیب جمعه شده‌اند و انگار این جمعه‌ها دیگر تمامی ندارند. می‌دانی مادرها هم حتی بعضی روزها خسته‌می‌شوند. مادرت خسته‌ است. بگذریم عزیزکم. بگذریم...

تصدقت بشوم خیلی مراقب جمعه‌ها باش! 

دوستت دارم. مامان❤

آدمِ سکوت

تو اتاق نوجونی‌هام که چشم بچرخونی هر طرفش پره از شیشه خالی عطر. من از بچگی با چشام حرف می‌زدم و با رایحه‌ها احساساتمو نشون می‌دادم. چراشو هیچ‌کس نفهمیده هنوز، نمی‌خوامم که بفهمه کسی. می‌دونی چیه؟ آدما هرچقدر کمتر ازت بدونن بهتره. مثلا همین تو اگر می‌دونستی یه کسی روی زمین هست که وقتی خیلی کلافه و ناراحته جای فریاد زدن و دعوا کردن سر صبح روی نبض دستش یه پیس از اون شیشه‌ی عطر کوچیک پشت اینه‌ش می‌زنه بهش نمی‌خندیدی؟ تویی که هربار عطر تلخِ سرد اون شیشه‌ی آبی تیره رو حس می‌کردی می‌پرسیدی:«راستی اسم این ادکلنت چیه؟ خیلی خفنه لعنتی» منم لبخند می‌زدم و می‌رفتم و تو مثل همیشه داد می‌زدی:«آهای با تواما خسیس». اصلا تو تا حالا برات سوال پیش اومده چرا این آدم یه روزای خاصی از سال بوی عطر تلخِ سرد میده؟ اصلا تو تا حالا آدمی دیدی که وقتی خیلی کلافه و ناراحته لبخند بزنه؟ بیخیال... بذار من فقط همون آدم خسیس باقی بمونم.

 

خلاف اکثر ادما معتقدم مشکل از دنیا نبود. من عجیب بودم! مثل وقتایی که یهو صورتمو میذاشتم روی قفسه سینه‌ش و عمیق نفس می‌کشیدم و اون با تعجب نگاهم می‌کرد فقط. من آدم سکوت دردهام. آدم پنهون کردن زخم‌ها. آدم تقسیم نکردن سختی‌ها.

تو فرض کن بیام بشینم و برات بگم چقدر درد میکشم این روزها. چیزی عوض میشه؟ مگه اصلا بین بیان درد با اندازه‌ش رابطه‌ای هست؟ نمی‌دونم... تو فقط یه کاری کن! هر وقت دور و برت متوجه شدی کسی که همیشه بوی عطر شیرین ملایم می‌داده رو یه رایحه‌ی تلخِ سرد دوره کرده؛ محکم بغلش کن! همین... هیچی نپرس. فقط برو جلو، محکم بغلش کن و هیچی نگو...

ا

شمعو نگاه! تهش خاموش میشه، ولی تموم نمیشه! فقط قامت ایستادش پخش میشه روی زمین.

بعضی چیزا هیچ وقت از یاد نمیرن، تموم نمیشن، فقط پخش میشن تو دلت.

یهو چش باز می‌کنی می‌بینی شعله‌ای نداره ولی همه جای دلتو پر کرده...

 

 

پی‌نوشت:

خیلی ممنون بابت مهربونی‌های این مدت‌‌تون! همین...

تو!

چشاتو ببند و فکر کن تو چشم بهم زدنی سوی چشماتو از دست دادی! وحشت اون لحظه‌رو می‌تونی لمس کنی؟ تو نور چشمای من بودی، یه تیکه بزرگ از قلبم که حالا دیگه نیست.

دستامو می‌گیرم به زانوم و پا میشم! دیگه خبری از آسوده قد راست کردن نیست این روزها.

دو هفته شده؟ بیشتر؟ یا کمتر؟ نمی‌دونم چند روزه که زدم بیرون از دنیای آدم‌ها و یه گوشه تو دنیای خودم مشغول هضم این حقیقتم.

کی باورش میشه؟ که به این زودی دلم لک زده باشه برای حس وجودت، محبوب‌ترین مماتحبون دلم.

باورت میشه گاهی حتی دل آدم می‌تونه برای صدای قلب یکی اونقدر تنگ بشه که گریه‌ش بگیره؟ خوبه که صدای قلبتو فقط خودم شنیدم..

راستشو بخوای حباب شدم بعد رفتنت! شایدم از ترس همین ترکیدن‌ه که فرار کردم و اومدم این گوشه. منو همون حبابِ توخالیِ سردرگم میون آسمون و زمین کرده غمت.

 

جای خالی‌ت خیلی درد می‌کنه تیکه‌ی بزرگ قلبم؛ اما باید پاشم! کاش مجال بیشتری داشتم برای گوشه نشین از دست دادنت بودن اما هیچ وقت اونقدرها وقت نداشتم برای خودم.

کلی آدم اون بیرون منتظرمن. کلی آدم که هیچ‌کدوم نمی‌شناسنت و صدای قلبتو نشنیدن هیچ‌وقت. درسته من با همین روح نخ‌کش شده باید دستامو روی زانوم بذارم و بلند شم جوری که انگار نه انگار اما لاقل تو برام بخون:«و خدا رحم کند این همه دلتنگی را...». تو برام بخون تنها شریک غمم. حتی اگر نشنوم صداتو...

 

ما از همه دیوانه‌تر ها!

در تمام سال‌های زندگیم حتی قبل‌تر از جدی شدن داستان تغییر مسیرم از ادبیات دانشگاه تهران به روانشناسی؛ خیلی شنیدم آدم‌هارو! منتی نیست چون این شنیدن‌ها قبل هر کسی برای خودم کمک کننده بوده. دنبال بزرگ شدن بودم. دنبال حصول به "ظرفم را بزرگ کن دردم را بیشتر!". تو تمام این سال‌ها شنیدن و شنیدنِ بی منت، هیچ چیز برام ارزشمند تر از آرامش صدای آدمی که آشفته شروع به صحبت کرده بود؛ نبوده و نیست.

روزی که پشت یه میز، خودم با خودم نشستم تا بین ادبیات 'رویای شیرین همیشه زندگیم' و روانشناسی انتخاب کنم، اون چیزی که کفه‌ی "دومی" رو سنگین‌تر کرد برام، چیزی غیر از تمایلم به تحقق این جمله نبود: 

Don't allow your WOUNDS

To turn you into a person you are not..

می‌خواستم به آدم‌ها کمک کنم که با زخم هاشون کنار بیان. می‌خواستم وقتی دارن به سختی تلاش می‌کنن تا مشکلاتشون به آدم دیگه‌ای تبدیلشون نکنه، کنارشون باشم که نا امید نشن. می‌خواستم کمک کنم حتی اگر روزی از همون آدم ها بشنوم:«شما خودتون از همه دیوونه‌ترید».

سال‌ها پیش آرزو کردم که عشق خاصیت زندگیم باشه نه صرفا رابطه خاصم با کسی و امروز راضی و خوشحالم چون با وجود تمام سختی ها، بی انکارِ پر پیچ و خم بودن راه طولانی‌ای که در پیشه، حس می‌کنم به زندگی کردنش نزدیکم. آرزویی که برای من بی چشم داشت کمک کردن رو مشق کرد. به من سبکبالی هدیه داد. آرزویی که تو مسیرش هر قدم که جلو رفتم بلندتر زمزمه کردم: یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِه...

 

خوشحالم و گمشده میون کلی کار سخت لبخند می‌زنم از بودن تو مسیری که خستگی‌ش هم برام ارزشمنده. خوشحالم و لبخند می‌زنم از این که برای کمک به خوب شدن حال دل آدم‌ها هرگز تسلیم نشدم و دست از تلاش برنداشتم. خوشحالم و لبخند می‌زنم به عنوان این پست درحالی که خودم به خودم می‌گم: «روزت مبارک دیوونه‌تر...»

یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ ...
.
انارِ کالِ باغِ همسایه ام
که هیچکس
هوسِ چیدنش را نمیکند...
..
|وَ اجْعَلْ قَلْبِي بِحُبِّكَ مُتَيَّماً |
|و دل مرا سرگشته و دیوانه ی عشق و محبت خود قرار ده|
...
دهخدا را که قدم بزنی خواهی دید:
متیم .[ م ُ ت َی ْ ی َ ] (ع ص )
رام و منقاد، مشتاق و دردمند، مقلوب از عشق.
من خلاصه در اینم...
....
سرگشته ی محضیم و در این وادی حیرت
عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم ...
......
جوری زندگی کنیم که بزرگترین لطفمان در حقِ مردم، [مرگمان] نباشد (نهج البلاغه)
.......
یک عمر هر دردی به من دادی حس میکنم عین نیازم بود ...
.......
ایدئولوژی من [محبته] وقتی پیامبر دینم پیغام آور مهربونیه :)
هذیون نوشته ها
Designed By Erfan Powered by Bayan