دختری زیرِ درختِ انار...

Find someone who will love your soul more than your body...

لقد استرحت من هم الدنیا و غمها و بقی ابوک فریدا و وحیدا...

دانلود آهنگ جديد

قبول کرده‌ام که این روزها می‌گذرند. این پنج، شش ماه گذشت، شش، هفت ماه بقیه‌اش هم می‌گذرد. ماه می‌شود سال، سال می‌شود یکی دو تا سه تا و... روزگار دلش به حال تنهایی هیچ کس نسوخته، زندگی دخترک تنهای ترسیده را نمی‌فهمد. قبول کن همه چیز بی من بی ما به خوبی و خوشی تمام می‌شود، زندگی ادامه پیدا می‌کند و من بی تو به زندگی‌ام ادامه می‌دهم. فصل‌ها در این بی‌خبر بودن هایم از تو از پی هم می‌گذرند، پاییز و زمستان تمام می‌شوند و سرانجام بهار هم از راه می‌رسد. کم‌کم من هم عادت می‌کنم که کنار هر جمله و سوال مربوط به تو، سکوت بگذارم و لبخند.

زمان می‌گذرد و منتظر من و تو و ما نمی‌ماند، هیچ چیز در این دنیا فراموش نمی‌شود، دل آلزایمر نمی‌گیرد؛ ما فقط بین گذر زمان به تمام این تغییرها عادت می‌کنیم. نرم نرم یاد می‌گیریم که دیگر نباید نزدیک پاییز که می‌شود توی مغازه‌های کاموا فروشی بایستیم و به رنگ چهار خانه‌هایی که قلب‌مان روزی در آن‌ها می‌تپید فکر کنیم. یاد می‌گیریم که صبح‌های زمستانی نباید کله سحر از خواب بلند شویم و برای کسی که شب قبلش پیغام نداده جوشیده چهار گل و نبات دم کنیم. یاد می‌گیریم وقتی داریم با فلان دوست‌مان درباره آدرس فرهنگسرای آن سر شهر حرف می‌زنیم، وقتی به اسم آخرین خیابانش رسیدیم یاد هیچ کسی نیوفتیم.

قبول کرده‌ام که این روزها می‌گذرند، حتی اگر تمام شب را چشم بر روی هم نگذارم از غمت، باز هم شب صبح می‌شود. زمان می‌گذرد و در پی گذر بی‌رحمانه‌اش همه چیز را به عادت تبدیل می‌کند. ما همگی عوض می‌شویم.

من دختری می‌شوم سخت محکم

و تو کسی که رفتن بلد نیست...

دیگر تقریبا جزو یکی از عادات ثابتم شده. این که وقت هایی که میدانم اوضاع خانه آشفنه است خودم را گوشه ای به کاری مشغول کنم تا آب ها از آسیاب بیوفتد. در این شرایط نه مقابل کسی ظاهر میشوم و نه با کسی حرف میزنم. فقط آنقدر خودم را همان گوشه ی ساکت نگه میدارم تا خانه به اوضاع استیبل برسد. سال هاست آن گوشه ی آرام جایی نیست غیر از کشوی روسری هایم. در اینطور شرایط عین دیوانه ها تک تکشان را در می آورم، از نو تا میکنم و با یک ترتیب رنگ جدید داخل کشو میچینم. نمیدانم این رنگ و گل های روسری ها هستند که حالم را خوب میکنند یا بوی ادکلن خنکِ متمایل به شیرینِ جا خوش کرده در تارو پودشان که شامه ام را قلقلک میدهد؛ ولی هرچه که هست این کار حالم را خوب میکند. آنقدر خوب که میتوانم ساعت ها بنشینم و با تا کردن و چیدن و مرتب کردن رنگ روسری ها خودم را مشغول کنم و یادم برود چرا اصلا به این گوشه ی امنِ اتاقم پناه برده ام. من یک گوشه ی امن دیگر هم دارم که بعد ها درباره اش برایتان مینویسم. البته گمان کنم نگفته هم خودتان بتوانید حدس بزنید کجا میتواند باشد آن گوشه ی امن دیگری.

بگذریم... همه ی این ها را گفتم که آخرش این را بگویم که همه ی آدم ها باید یک گوشه ی امن داشته باشند. یک گوشه ی امن که وقتی اوضاع پریشان است به آن پناه ببردند، سکوت کنند و با بودنشان همه چیز را آشفته تر از چیزی که هست نکنند. باید بروند در آن گوشه ی امن، بنشینند، نفس بکشد، سکوت کنند و بعد حالشان که خوب شد با یک لبخند بیایند از چهار دیواری شان بیرون و به آشفتگی خانه لبخند، رنگ و آرامش بپاشند :)