دختری زیرِ درختِ انار...

"آخر میشوم آن انارِ لایقِ دستچینِ [تو] شدن "

نیمه

نشسته بودم روی تخت و موهای خیسم دورو برم ولو شده بودند که مامان طبق معمول اینجور وقت ها از آن سر خانه گفتند:«پاشو موهاتو سشوار بکش» میدانستم گفتن این قبیل جمله ها که: «نیازی به خشک کردن موهام نیست. الان تابستونه و خودشون خشک می شن. با حوله خوب آبشونو گرفتم» کار به جایی نمی برد برای همین بی حرف پس پیش بلند شدم و سراغِ کشو رفتم سشوار را از داخلش بیرون آودم و شروع کردم به هدایت بادِ گرم لا به لای موهایم. چند دقیقه ای که گذشت از اتاق بیرون رفتم. مامان در آشپزخانه بودند و دیدی به من نداشتند اما از همان داخل باز صدایشان را بلند کردند و گفتند:«اون همه مو رو یه دقه ای خشک کردی تو؟ قشنگ خشکشون کن. پس کی میخوای تو درست بشی آخه؟»
اگر نگویم همیشه ولی حداقلش خیلی وقت ها مامان صدایم میزنند "نیمه" نمونه اش همین وقت هایی که میگویند موهای خیسم را سشوار کنم و من فقط خیسی شان را میگیرم و تا خشکِ خشک شدنشان کار سشوار کشیدن را ادامه نمیدهم. مامان معتقدند من گاهی وقت ها به روی اعصاب ترین حالتِ ممکن آدم سهل انگاری میشوم و فکر میکنند این برای زندگی آینده ی من مثل سم مضر است که من گاهی تا این حد بی حوصله و سر سری گذر هستم.
کف زمین دراز میکشم و درحالی که بیا گم شویم را ورق میزنم به این فکر میکنم که چرا آدم باید وقتش را برای انجام کار هایی که بنظرش هیچ اهمتی ندارند و هیچ علاقه ای هم به انجام دادنشان ندارد تلف کند، حالا چه رسد به کامل و دقیق انجام دادن آن کار ها. چرا آدم باید وقتی را که میتواند با خواندن کتابش، تمام کردن پرتره ی نیمه کاره ی روی میزش یا کامل کردن بحثِ نجومِ دوست داشتنی سپری کند، حرامِ وول وول دادن باد لای موهایش یا هر کار غیر جذاب و بیخودِ دیگری بکند؟
مامان دارند از آشپزخانه صدایم میزنند:«آهای نیمه پاشو بخواب که فردا خسته نباشی» و نیمه اش را با حرص خاصی تلفظ میکنند. نیمه باید برود مثلا بخوابد، اما همچنان نمیداند چرا باید بخاطر کامل انجام ندادن کار هایی که بنظرش هیچ اهمیتی ندارند یک عمر برچسبِ "نیمه بودن" را با خودش یدک بکشد آن هم درحالی که همه میدانند خیلی کار ها هم هستند که خوب و دقیق انجامشان میدهد و متوجه نمی شوند اگر کاری نیمه انجام می شود حتما دلیلی دارد خب...


پی نوشت:
دوست داشتید ببینید :)

نیازمندیها

به کسی که بیاد
مایه دلگرمیِ آدم بشه
اما رفتن بلد نباشه
نیازمندیم آقا
نیاز مند

قلیل مردمانی!

دست خودم نیست اما یک دسته از مردم را با هیچ ترفندی نمی توانم داخلِ دایره ی آدم های زندگی ام جا بدهم

آن هایی که نه بودنشان مشخص است و نه نبودنشان
آن هایی که مدام در حال رفت و آمدند
آن هایی که نه به بودنشان می توانی دل خوش کنی نه از رفتنشان آسوده بشوی
آن ها؛
درست مثلِ زخمی هستند که تا میخواهد ترمیم شود باز دستت میخورد و سر باز میکند
درست مثلِ یواش یواش یواش کندنِ چسبِ زخم می مانند
درست مثلِ کسانی اند که عادت کرده اند به نصفه کاره حرف زدن

دستِ خودم نیست اگر بعد مدتی دیگر این آدم ها برایم اهمیتی ندارند. شاید باشند ولی دیگر مهم نیستند. حتی آنقدر که بخواهم تلاش کنم برای حذفشان از زندگی ام..
یَا مَنْ تُحَلُّ بِهِ عُقَدُ الْمَکَارِهِ ...
.
انارِ کالِ باغِ همسایه ام
که هیچکس
هوسِ چیدنش را نمیکند...
..
|وَ اجْعَلْ قَلْبِي بِحُبِّكَ مُتَيَّماً |
|و دل مرا سرگشته و دیوانه ی عشق و محبت خود قرار ده|
...
دهخدا را که قدم بزنی خواهی دید:
متیم .[ م ُ ت َی ْ ی َ ] (ع ص )
رام و منقاد، مشتاق و دردمند، مقلوب از عشق.
من خلاصه در اینم...
....
سرگشته ی محضیم و در این وادی حیرت
عاقل تر از آنیم که دیوانه نباشیم ...
......
جوری زندگی کنیم که بزرگترین لطفمان در حقِ مردم، [مرگمان] نباشد (نهج البلاغه)
.......
یک عمر هر دردی به من دادی حس میکنم عین نیازم بود ...
.......
ایدئولوژی من [محبته] وقتی پیامبر دینم پیغام آور مهربونیه :)
هذیون نوشته ها
Designed By Erfan Powered by Bayan