دختری زیرِ درختِ انار...

سلام! بامدادت بخیر جان...

این روز های کدرِ آلوده را چطور سر میکنی؟ راستش را بخواهی نشسته‌ام روی پله‌ی سوم حیاط و رو به رویم باغچه‌ایست که دیگر از سرسبزی گل و گیاههایش هیچ خبری نیست و بالای سرم آسمانی که میان سینه‌اش نقره‌ای یک ستاره هم به چشم نمی‌خورد!

الآن و در همین لحظه دقیقا بیست و نه ساعت و پانزده دقیقه و پنجاه و هفت ثانیه است که ندیدمت و همانطور که باد بقول خودت خرماییِ لطیف موهایم را پریشان می‌کند به این فکر می‌کنم که چقدر این روزهای رابطه‌مان را دوست دارم.

این روزهایی که من تو را و تو مرا خوب می‌شناسی. این روزها که دیگر نگران دیده شدن همه‌ی خودمان جلوی یکدیگر نیستیم. این روزها که من تو را با تک تک بالا و پایین های رفتاری‌ت و تو مرا با یک به یک کم و کاستی هایم دوست داری.

این روزهایی که من دیگر از دو ساعت قبل آمدنت استرس ردیف بودن همه چیزم را ندارم. این روزها که تو دیگر برای هر شوخی‌ات نگران واکنش احتمالی‌ام نیستی. این روزها که تو زن بی حوصله و آشفته درونم را و من مردِ خسته و ساکت درونت را دوست دارم.

این روزهایی که تو رفتن‌ و دور شدن‌های زمان دلگیری‌ام را خوب شناخته‌ای و من متوجه حضورم نشدن‌های لحظه‌های سرشلوغی‌یت را با جان درک کرده‌ام. این روزها که باهم بودنمان را کمتر کافه می‌رویم و بیشتر قدم می‌زنیم. این روزها که تو من کلافه و غرغرو را و من تو عصبی کم تحمل را دوست دارم.

این روزهایی که سعی در سانسور خودمان جلوی یکدیگر نداریم. این روزها که دیگر احتیاجی نیست نگران این باشیم که "یعنی چه فکری میکنه؟". این روزها که بلدیم. این روز ها که بلدمت. این روزها که یادگرفته‌ایم انسان مجموعه‌ای از خوبی‌ها و بدی‌ها، تلخی‌ها و شیرینی‌هاست. این روزها که یاد گرفته‌ایم جای دلگیر شدن، حرف بزنیم. جای قهر کردن در آغوش بگیریم و در هیج شرایطی همدیگر را بدون شنیدن، قضاوت نکنیم.

این روز هایمان را دوست دارم جان. این روزها که تو دیگر معشوق همه‌تن خوبی من نیستی و من بتِ بی عیب تو. این روزها که خستگی هست، اخم هست، بدخلقی و بی حوصلگی هست. این روزها که دو دوست، دو همراه، دو هم‌پا، دو دستگیر برای هم هستیم.

دوستت دارم جان. برای این که در کنارت یاد گرفتم عشق یک رابطه‌ی بی عیب و نقص و صد درصد دلخواه نیست. عشق همان لحظه‌ایست که دلگیر از من کمی آن طرف تر می‌خوابی اما چند دقیقه بعد مهربانی دستهایت را به خرمایی پریشان موهایم هدیه‌ می‌کنی و من آرام آرام میان بازوانت می‌خزم و هردو فراموش می‌کنیم اتفاقات چند ساعت پیش را...