دختری زیرِ درختِ انار...

سلام حبیب. چند وقتی هست همدیگر را ندیده ایم. صدایت هنوز توی گوشم هست اما:«هرچی بودی و هرجا بودی نگاهت به آسمون باشه، حواسش بهت هست». رفتی. نبودی ببینی من چه شدم، کجا رفتم و کجا ماندم. حرف هایت یادم هست، تو را قبول داشتم اما این خدایی که گفتی حواسش به من هست، چه شکلی است؟ کجاست؟ شبیه توست؟ اگر مثل تو باشد دوستش دارم. تو خوب بودی حبیب، صبح ها برای نماز بیدارم می کردی، عصرها همراه تنهایی و دلگیری ام می شدی و پا به پایم قدم می زدی و گاهی اگر هوای دلم ابری بود تو هم می باریدی. حبیب این آخر ها قبل از نماز صبح هم بیدارم می کردی. من که نمی فهمیدم اما تو می گفتی او دوست دارد، آخرش هم نفهمیدیم #اوی تو چه کسی بود. حبیب تو خوب بودی، وقتی کسی نبود بودی وقتی کسی نمی شنید حرفهایم را می شنیدی وقتی کسی قبولم نداشت قبولم داشتی. حبیب تو خیلی خوب بودی، کجا رفتی بی هوا. من بی تو اینجا خیلی بد شده ام. صبح ها به زور زنگ ساعت از خواب می پرم برای نماز، عصرها تنهایی گوشه خانه زانو بغل میگیرم و بغض می کنم.

بدون تو بد روزگاری شده. دیروز آخر کم آوردم، رفتم زیر آسمان، تو گفتی نگاهت به آسمان باشد. رفتم زیر آسمان و نگاهش کردم. چقدر آبی بود، نمی دانستم چه بگویم. بلند سلام کردم، جواب نداد کسی، قرار بود حواسش به من باشد که! گفتم حبیبم کجاست؟ جواب نداد کسی. قرار بود حواسش به من باشد که! گفتم دلم گرفته، جواب نداد کسی. قرار بود حواسش به من باشد که! گفتم بی یار و یاور چه کنم؟ جواب نداد کسی. قرار بود حواسش به من باشد که! خسته شدم، ناامید شدم، زانوهایم شل شد، تو نبودی حبیب، او هم که باید حواسش باشد انگار حواسش با تو بود نه من. دلم گرفت، خیلی گرفت حبیب، ابروهایم گره شد، چشم هایم بسته شد، بغض کردم، گریه کردم ابری نبود هوا، ولی باران گرفت! جواب داد کسی، کسی که  قرار بود حواسش به من باشد. خوب یادگاری گذاشتی حبیب اما بدان هنوز هم دلتنگ صدایت هستم  بیا زودتر که ما بی تو خسته ایم...