اولین نفری که آمد و گفت آدم‌ها همیشه‌ی خدا باید در بهترین حالت خودشان باشند چه کسی بود حقیقتا؟ خیلی دوست دارم یک روز آن آدم، آن آدم‌ها، آن بنیان‌گذاران مکتب انسانِ همیشه با لبخند را از نزدیک ببینم و ازشان بپرسم: «چرا؟»
تو! هرکسی که هستی، باور کن که غمگین بودن، بی‌حوصله شدن و... همه بخش طبیعی و جدا نشدنی از تو هستند
تو! هرکجای این جهان بزرگ که نفس می‌کشی، با خودِ غمگینت مهربان باش
تو! در هر نقش، لباس و جایگاهی که هستی با خود بی‌حوصله‌ات در صلح باش
باور کن که همه ما گاهی غمگین می‌شویم، گاهی بی‌حوصله، گاهی می‌شکنیم، گاهی احساس عصبانیت می‌کنیم و این‌ها هیچ‌کدامشان عیب نیست. باور کن که این‌ها همگی بخشی از تو هستند
تو! عزیز ناشناخته‌ی ارزشمند من! تمام خودت را در آغوش بگیر، تمام خودت را دوست داشته باش و دست بردار از این نمایش مستهلک کننده‌ی لبخند و قدرت...
- شنبه ۲۳ بهمن ۰۰ , ۰۲:۰۲
