دختری زیرِ درختِ انار...

دو روز بعدش بازی ایران و پرتغال بود. طبق معمول دراز کشیده بودم کف زمین و کتاب میخوندم و اونم پای لپ تاپش مشغول انجام کاراش بود. یهو برگشت و بی مقدمه گفت:«میای پس فردا بریم فلان جا بازی ایرانو ببینیم؟» سرمو از کتاب آوردم بیرون. چهار زانو رو به روش نشستم و با ذوق گفتم:«اوووم حتمااا.» خوشحال شد. لبخند زد و مشغول انجام بقیه کار هاش شد.
من اصلا اهل فوتبال نیستم. هیچ علاقه ای هم به فوتبال دیدن ندارم. تو زندگیم هر بار که نشستم و فوتبال دیدم بخاطر  همراهی با کسایی که دوستشون دارم بوده. چه زمانی که مجرد بودم و بخاطر علی میشستم پای فوتبال و هیچ وقت بهش نق نمیزدم:«وایی بزن کانال دیگه، بازم فوتباله؟». چه حالا که خانمِ یک عدد پسر بچه ی ریشدارم و وقتی با تردید از علاقش به فوتبال باهام حرف میزنه جای ناله کردن پا به پاش با همون اندازه هیجان همراهیش میکنم.
بنظرم باید همه مون یادبگیریم احترام گذاشتن به علایق هم رو. اینطور دنیای خیلی قشنگ تری خواهیم داشت. دنیایی که آدم هاش جای جنگیدن، با علایق متفاوت هم کنار میان و بخاطر همدیگه کار های جدیدی رو تجربه میکنن. تجربه های جدیدی که نتنها بزرگ و قوی ترشون میکنه بلکه یادشون میده تفاوت ها اگر پذیرفته بشن چقدر میتونن زیبا باشن حتی.
من همون دختری هستم که هیچ علاقه ای به فوتبال نداشته تو زندگیش و میتونست به راحتی با یه نه گفتن زمانش رو صرف انجام علایق خودش کنه ولی این کارو نکرد و برای بازی ایران و پرتغال به یه جمع بزرگ رفت تا کنار همسرش مشغول وقت گذروندن با علایق اون بشه. دختری که اون روز حتی درباره ی این که فلان صحنه آفساید نبود بحث کرد چون میخواست کسی که دوستش داره در بهترین حالت ممکن به علاقش بپردازه.
همه این هارو گفتم که تهش بگم پس میشه چیزی که جزو الویت ها و علایق ما نیست رو هم خوب دنبال کنیم. اگر به آدم های داخل دایره‌مون و شادی شون اهمیت بدیم. این یعنی دوست داشتن واقعی. همدیگه رو دوست داشته باشیم. واقعی...