راستش را بخواهی من هیچ وقت خدا آدم خوبی برای حرف زدن از خودم نبودهام و همیشهی خدا سکوت و رد شدن را به پاکوبیدن و تلاش بیهوده برای قانع کردن دیگران، ترجیح میدادم. حالا همین من حس میکند این روزها بیشتر از ظرفیت روحیاش بخاطر صلاح زندگی مجبور به حرف زدن بوده! آنقدر که ممکن است یک نصفه شب به سرش بزند و با یک کوله برای مدت نامعلومی غیب شود. غیب شود و همه راههای دنیارا در سکوت قدم بزند درحالیکه نگران عواقب علاقهاش به سکوت و رفتن نیست...
- جمعه ۱۰ دی ۰۰ , ۰۹:۱۲