"آخر میشوم آن انارِ لایقِ دستچینِ [تو] شدن "
یه روز ازم پرسید:«با در نظر گرفتن همه این اتفاقات، شده هیچ وقت آرزوی مرگ کنی؟»
اون روز لبخند زدم و سکوت کردم اما بهش نگفتم آدم مرده بخوادم نمیتونه آرزوی مرگ کنه.
چه بسیار کالبد که سال های سال روح هایی مرده رو با خودشون یدک میکشن...
رو به رویش نشسته بودم و شروع کرده بودم به حرف زدن. از آن نشست های یک بعلاوه یک که باید طی آن بفهمیم با خودمان و اتفاقات چند چند بوده‌ایم و هستیم. از ب بسم الله ماجرا شروع کرده بودم و تا نزدیک های تای تمت پیشـرفته بودیم. جز صدای خش دار من که از پشت پرده‌ی ضخیمی از بغض بیرون می‌آمد صدایی شنیده نمیشد. انگار تمام جهان سکوت کرده باشند به احترام سنگینی غمِ جا خوش کرده پشت حرف هایی که گفتن و منطقی وارسی کردنشان برایم از هر کاری سخت تر بود اما باید از پسش بر می‌آمدم. حرف زدم و حرف زدم و حرف زدم. کلمات مثل اجسامی شده بودند که در زمان بیرون آمدن، هر کدامشان اصطکاک عجیبی با پرده ی بغض جا خوش کرده میان حنجره‌ام پیدا میکردند و باعث می‌شدند رفته رفته این پرده‌ی ضخیم نازک و نازک تر شود.
چند دقیقه ای سکوت کرده بودم تا بتوانم ادامه بدهم اما... اما اصطکاک آخرین کلمه کار خودش را کرد. حالا حرف ها جای آوا، اشک شده بودند و دانه دانه بی صدا پایین می‌چکیدند. سکوت طولانی مدتم را که دید سر بلند کرد. همانطور که اشک ها بی امان پایین می‌ریختند نگاهش کردم و لبخند زدم. پارادکس عجیبی بود اما لازم. خلاف چند دقیقه قبلش سرش را پایین نینداخت. همانطور بی وقفه به اشک هایی که از چشم هایم قل می‌خوردند و برای رسیدن به زیر چانه‌ام دعوا داشتتد نگاه میکرد. در آن لحظه ها حس میکردم که اصلا من آفریده شده‌ام که بی صدا گریه کنم و او بی صدا تر نگاهم. ما آفریده شده‌ایم که در سکوتی عمیق پیوندی شویم از اشک و نگاه.
چند دقیقه‌ای که گذشت خواستم خودم را جمع و جور کنم و جمله آخر را بگویم و حرف را تمام کنم که جلو آمد و درحالی که با آرام ترین ریتم عالم میگفت:«هیییس» بغلم کرد. سرم را میان پیراهنش پنهان کردم و باز خواستم آن سنفونی اشک را تمامش کنم که زیر گوشم زمزمه کرد:«جلوی خودتو نگیر. راحت باش. گریه کن. روح من هنوز خوب غسل داده نشده» گریه کردم و گریه کردم. نمیدانم چند دقیقه یا حتی چند ساعت شد اما میان راه باهم هم نوا شده بودیم. یک سنفونی بینظیر از سکوت عمیق اشک ها...
When you injured someone,
Then fondling will only increase the pain!
دنیا جایی‌ه که درست زمان هایی که نیاز داری کسی کنارت باشه، همه رو ازت دور می‌کنه.
این روز ها خودم را پرت کرده ام وسط هنر. بیاد ندارم تا به حال کلاسی رفته باشم برای یادگیری کار های هنری، این روز ها هم همینطور. سر انگشت اشاره ام سفت شده و شدیدا درد میکند. من بی توجه به انگشت اشاره و دردش ساعت های متمادی سوزن میزنم. از شلوار لی کهنه ام تا امشب سه کیف درست کرده ام و روی پارچه ای که به قصد خانه ی بنفشِ متمایل به یاسی‌مان خریده بودم گل رز، گره فرانسوی و برگ میدوزم. این روز ها خودم را پرت کرده ام میان نخ، سوزن و پارچه و تا وقتی سرگیجه امانم را نبرد میدوزم و و میدوزم و میدوزم.
این روز ها. این روز ها. این روز ها. و دیگر هیچ...
اتفاقاتی هست که آدم تا میتونه باورشون نمی‌کنه.
روزی میاد که بالاخره این اتفاق رو به آدم می‌قبولونن.
و آدمیزاد با تموم وجودش پذیرفتن حقیقت رو درد میکشه :)
صدایت میزنم!
لبخند میزنی و میگویی:«جانم؟»
حرف نگفته من را رها کن.
همین که لبخند میزنی چقدر خوب است...
پیام که داد فهمیدم حالش خوش نیست. سال‌هاست که من از میان کلمه های تایپ شده‌ی آدم ها احوالاتشان را میفهمم و این موضوع عجیبی نبود. اصلا... احوال پرسی هایمان که تمام شد نوشتم:«میشه یه سوال ازتون بپرسم جناب قاضی؟» نه او جناب قاضی است و نه من مراجع به دیوان عدالت. فقط ما بعضی از لحظات زندگی‌مان را در نقش قاضی و مراجع پیش میبریم. البته من اینطور خواستم. می‌دانید. این یک حقیقت است که از چیز هایی نمی‌شود با مرد ها راست و مستقیم حرف زد. باید از گوشه و کنار، باید با واسطه، باید از میان داستان ازشان با مردها حرف بزنی تا به مردانگی‌شان لطمه ای وارد نشود. تا مبادا غرور مردت خدشه دار شود.
گفت:«بفرما» پرسیدم:«اگر اساعه‌ی ادب نمیشه و فضولی حساب، میشه بپرسم چرا امروز حال جنابتان رو به راه نیست؟ به هر حال شما قاضی مملکت کوچک مایید. اگر احوال شما خوش نباشه کی به داد ما برسه؟» جواب داد:«چرا فکر میکنی رو به راه نیستم؟» لبخند زدم و گفتم:«آقای قاضی درسته شما قاضی هستید و مرد قانون و اهل مطالعه ولی مارو هم دست کم نگیرید. ما اهل دلیم و طبیب روح. به هر حال بعد این مدت میتونیم بفهمیم ناخوشی حال جناب قاضی رو حتی بی آگاهی به چراییش» ادامه داد:« هوووم خوب نیستم. هیچ خوب نیستم. شما که طبیب روحی بگو چه باید کرد با جان خسته از دو رویی آدم ها؟ شما بگو چه باید کرد با آدم هایی که به ناحق حرف میزنن و آدم های دیگه ای که بی آگاهی حرف اون هارو میپذیرن. بگو چه باید کرد با روحی که بخاطر غریبه ای از آشنا زخم کاری خورده. بگو التیام این درد با چی ممکنه؟ التیام این درد که چیزی کم از برادر کشی نیست.»
ساعت ها اویِ قاضی با منِ مراجع حرف زد. از درد هاش گفت. از علت ناخوش احوالیش. وقتی که خوب حرف هایش را زد، سنگینی قلب پر از غمش سبک‌تر شد و نفس هایش آسوده‌تر. ساعت ها برایش حرف زدم. از این که اتفاقی که افتاده قطعا به صلاح بوده. از این که گرچه حق دارد و در این شرایط واقعا سخت و سنگین بنظر می‌رسد این ماجرا ولی قطعا حکمتی پشتش هست. از این که شاید ما امروز متوجهش نباشیم ولی قطعا بعد ها که از دور به امروز نگاه کنیم لبخند میزنیم و معتقد خواهیم بود این اتفاق در بهترین زمان ممکن رخ داده بوده است. از این که پشت هر بظاهر شکست یک پیروزی بزرگ یواشکی قايم شده است و منتظر نشسته است تا ما برویم پیدایش کنیم و فقط آدم هایی که نا امید می‌شوند هیچ وقت نمی‌توانند پیدایش کنند. از این که چقدر به توانایی هایش یقین دارم. از این که در هر شرایطی به داشتن مردی مثل او افتخار میکنم.
ساعت ها حرف زدم و او شنید. آخرش فقط نوشت:«ممنون که هستی پیشم :)» همین چهار کلمه. همین چهار کلمه و لبخند آخرشان حرف حساب ترین چهار کلمه‌ی دنیا بودند برای من...
من هیچ وقت دوست نداشتم کسی باشم که به حال بد دامن میزنه، این شد که امروز به شکل خیلی ناگهانی بعد ماه ها شایدم سال ها! نمیدونم... تصمیم گرفتم موهامو خرگوشی ببندم. جلوی آینه رفتم و شروع کردم به تقسیم موهام به دو قسمت مساوی. کارم که تموم شد، همونطور که از دیدن خودمِ مو خرگوشی داخل آینه در حال ذوق کردن بودم، توجهم به قد موهام جلب شد. خیلی جالب بود برام...
بنظر من پشت هر چیزی تو دنیا یه معنی خاص هست. حتی همین قضیه ساده‌ی بلند شدن موی من. موهای من بلند شده و این میتونه دو تا چیزو بهم بفهمونه.
یا این که من بالاخره عادت کوتاه کردن موهام در مواجهه با اتفاقات تلخ رو ترک کردم، یا اونقدری بزرگ شدم که تموم اتفاقات این چند وقت اخیر برام به اندازه‌ای ناراحت کننده نبوده که بخوام موهامو کوتاه کنم. و خب هر کدوم از دو تا پیش فرض بالا صادق باشن، خوشحال کنندس بازم :)
