دختری زیرِ درختِ انار...

به آسمون نگاه میکنم و میگم:« اگه یه روز خورشید قهر کنه و از شهرمون بره چی میشه؟ اگه دیگه دم دمای صبح وقتی هوا خنکه و باد مهربون دست میکشه رو سر ابرا، نخواد طلوع کنه!» نگاهشو از  آسمون میگیره، به صورت غمگینم از این تصور نگاه میکنه و میگه:«خورشید هیچ وقت جای دوری نمیره.» نگاهش میکنم و میگم:«چرا؟» با دستش تار موی افتاده روی صورتمو کنار میزنه و میگه:«چون خورشید خانم هرجا هم که بره دلش برای دخترک گیس گلابتونش تنگ میشه و زود بر میگرده اینجا پیش ما.» با شونم میزنم به بازوشو میگم:«دیووونه» 

نسیم آروم دوروبر آب چرخ میخوره و موجای کوچیک درست میکنه. همونطور که نشستیم روی سنگِ بزرگِ سردِ خاکستری، چشامو تنگ میکنم و سعی میکنم خورشیدو بگیرم لای انگشتام. یکم که میگذره با ذوق میگم:«بیبین، ببین! خورشید داره از بین انگشتای من طلوع میکنه» میخنده. دستاشو حلقه میکنه دورمو میگه:«خورشیدِ آرزوی منی، گرم تر بتاب» ریز ریز میخندم و میگم:« تو چرا شاعر نشدی با این طبع روانت؟» دستمو میگیره توی دستش و میخونه:«خوشا کسی که اگر شاعر است، شاعرِ توست»

سرمو بلند میکنم. آفتاب پر نور تر از هر وقتی چشامو میزنه. از ته دل میخندم. ما میریم. دریا میمونه، باد، خورشید و یه ردپا روی ماسه ها...

پیام داده: فلان چیزی که تو کانالت نوشتی رو میدونم به اون دلیل نوشتی. اف و بوق و فلان و آره و اینا بر تو که اینقد پست و بوووق و فلان و آره و اینایی. بلاک اند ریپورت

لبخند میفرستم براش و به گفتن این جمله که: "سوء تفاهم شده" اکتفا میکنم.

ولی جدا کی وقت کردیم اینقدر پر از نا مهربونی و قضاوت بی جا بشیم؟

ما از تو بغیر از تو نداریم تمنا؛ یا حسین

حلوا به کسی ده که محبت نچیدست

صدبار اگر علقمه را فتح کنم

هر بار دوباره تشنه بر میگردم...

این هارو حاج محمود خوند. و خدا رحم کنه فردای چیذر رو...

این اولین محرم است که نیستی. نیستی و روضه ی شب هشتم را چقدر روضه ی مجسم کرده برایمان، نبودنت. نیستی و با هر گریز مداح تنم میلرزد برای دلِ تنگِ حاج علی اکبر. نیستی و وقتی روضه به اینجایش میرسد چهره ی شکسته ی حاج علی اکبر می‌آید جلوی چشمم. روزی که جسم بی جانت را آوردند برایش و گفتند این جسم خسته با چشم، دندان و پهلوی زخم خورده همان جوان شاخ شمشادش است. دلم میخواهد تمام لحظه های معراج را از یاد ببرم. تو باید تا ابد همان حسینِ بالا بلندِ متبسم در ذهن ما بمانی. در ذهن پدرت... و الا زندگی سخت می‌شود. زندگی خیلی سخت می‌شود وقتی وجب به وجب دنیا تو را اینطور بیادش بیاورد. شب هشتم محرم رسیده. ضجه هایمان را زده ایم. گریه هایمان را کرده ایم. دلتنگی هایمان را برداشته ایم و آمده ایم و گوشه ی خانه کز کرده ایم و به دنیای بی علی اکبر فکر میکنیم. راستی چقدر دنیای وحشتناکی است دنیای بی علی اکبر ها. بگذریم. همه این ها را نوشتم که آخرش بگویم شب هشتم رسیده، نیستی اما چقدر هستی حسین.

حالا که همه چیز برعکس شده است اینجا. حالا که تو حسینی و پدرت علی اکبر. این شب هشتمی تو بیا و پدر دلتنگ و خسته ات را دریاب...

رفته بودیم حرم. آخر شب بود که میان ولوله جمعیت عزادار و دسته ها از رواق اصلی بیرون آمدیم و به سمت خانه راه افتادیم. میانه راه بودیم که به یکی از کوچه های باریک اطراف حرم اشاره کرد و گفت:«دارن نذری میدن، برم بگیرم؟»  سری به نشانه تایید تکان دادم و باهم حرکت کردیم. جلوی در مسجد قدیمی که رسیدیم رفت داخل صف و من هم کمی آنطرف تر رفتم و گوشه ای ایستادم. همانطور که در سکوت سرم را پایین گرفته بودم و منتظر ایستاده بودم، هر یکی دو دقیقه در میان رو میکردم به سمت مسجد و باز سرم را زیر میانداختم. نمیدانم دقیقا چقدر  گذشته بود اما وقتی سرم را بلند کردم و به ورودی مسجد نگاه کردم، ندیدمش. نا خودآگاه چیزی درون قلبم فروریخت. انگار تازه متوجه تاریکی عجیب هوا شده باشم مضطرب چشم چرخاندم و...

همه جا به شکل عجیبی تاریک بود. تا به آن لحظه هیچ شبی را به آن اندازه تاریک بیاد نداشتم. چشم چرخاندم و در آن تاریکی هر طرفم مرد هایی را دیدم که مشغول کاری بودند. وحشت به جانم رخنه کرده بود. دلم میخواست از آن کوچه. از آن تاریکی از آن همه مرد به هرکجایی بگریزم. فقط میخواستم بدوم و دور شوم. ترسیده بودم. عجیب. خیلی عجیب. با آن همه ترس و وحشت گلاویز بودم که ناگهان صدایی از کنار دستم شنیدم که میگفت:«سادات ، خوبی تو؟» ناخودآگاه دستش را گرفتم و محکم در دست های یخ کرده ام فشردم. متعجب گفت:«چی شدی تو؟ چرا دستت شده یه تیکه یخ؟» بغضم گرفته بود. تمام توانم را جمع کردم و گفتم:«کجا رفتی یهو؟» دست هایم را گرفت و گفت:«رفتم داخل غذای نذری بگیرم دیگه. چی شده آخه؟» سرم را زیر انداختم و آهسته گفتم:«بریم ازین جا فقط همین»

میدانید. من نه در کشور غریب تنها مانده بودم. نه همه عزیزانم را از دست داده بودم. نه بین یک مشت نامرد گیر افتاده بودم. کسی دنبالم نمیکرد . من در شهر خودم در کوچه ای ایستاده بودم و میدانستم که او زود برخواهد گشت. مرد های اطرافم همه از روضه ی حضرت ارباب بیرون آمده بودند و هیچ نگاه هرزه ای بر وجودم سایه نیانداخته بود. من همه ی این ها را میدانستم اما برای لحظه ای از حس تنهایی در آن تاریکی بین آن همه مرد غریبه با تمام وجود ترسیده بودم و دلم آشنای مهربان خودم را میخواست که از این همه ترس به امنیت حضورش پناه ببرم.

جان عالمی به فدای اهل بیت تو حسین جانم. فدای زن ها و دخترکانی که بعد تو و مرد های بنی هاشم هیچ پناهگاه امنی نداشتند بین آن همه نامحرم چشم ناپاک در تاریکی شب آن صحرایِ بلا.  جان عالمی به فدای ترس و بی پناهی اهل بیت تو. جانِ عالمی...

همه ی ما خواه ناخواه یک دخترک لجباز داریم که درونمون نفس میکشه. فرقمونم فقط توی اینه که یکسری هامون دست و بال اون دخترک رو باز تر میگذاریم و یکسری مون نه. منم از این دایره مستثنی نیستم. پشت تمام این صبوری ها، سکوت ها و مدارا کردن های خانمانه یک دخترک لجباز پا به زمین میکوبه توی وجودم. مثلا وقتی که کلافه از دنیا و آدم ها طول خیابون رو قدم میزنم و در جواب تویی که با نگرانی از پشت سر میگی:«بند کتونیت وا شده نمیخوای ببنیدیش؟ میخوری زمین ها» لجوجانه و بیخیال نگرانی هات درحالی که به راهم ادامه میدم، شونه بالا میندازم و میگم:«نچ حوصله ندارم فعلا. حالا بعد میبندمش» و تو از پشت با دست های مردونت بازوهای ظریفمو توی مشتت قفل میکنی، وقتی که ایستادم خم میشی و بند کتونی هام رو به پسرونه ترین حالت ممکن پاپیون میزنی و با لحن عصبانی میگی:«خیلی دیوونه و لجبازی دختر»

و من اعتراف میکنم توی این لحظه ها جای احساس پشیمونی ته دلم کیلو کیلو قند آب میشه و دلم میخواد همیشه لجباز ترین دختر این شهر بمونم...

من همیشه معتقد بودم خوبی و بدی آدم ها و ارجحیتشان نسبت به هم هیچ ربطی به سید بودن یا نبودنشان ندارد. بقول مادر بزرگ:«چه بلالِ حبشی، چه سیدِ قریشی». اما خب بگذارید اعتراف کنم که همیشه در منتهی الیه تصوراتم دوست داشتم همسرم سید باشد. در واقع جزو فانتزی های ذهنی ام بود. و غدیر امسال حس لبخندی خوبی برایم به همراه داشت وقتی هم دخترِ حضرت زهرا بودم و هم عروسِ حضرت زهرا :)