دختری زیرِ درختِ انار...

بچه که بودم خیلی از تاریکی شب میترسیدم.

خلاف تصور همه هرچی بزرگ میشدم این ترس هم تو وجودم بزرگ تر می‌شد.

ولی خب تفاوت بزرگِ بزرگی با بچگی این بود که حالا یاد گرفتم باید بتونم خودم به تنهایی و بدون صدا کردن دیگران با ترس هام کنار بیام و زندگی کنم

  همین...

ساعت چهار و نیم بعد از ظهر بود که قطار راه افتاد. بعد گذشت هشت الی ده دقیقه ناگهان بوی عجیبی شروع کرد به پخش شدن داخل کوپه. بویی شبیه بوی لنت سوخته ی ماشین. یکی دو دقیقه نگذشت که قطار سرتاسر ولوله شد. همه رفته بودند پی این که بفهمند چه خبر شده و ته و توی داستان را در بیاورند. از بیرون صدای خانمی را شنیدم که عصبی و وحشت زده از مسئول قطار میپرسید:«قطار خراب شده؟ داره آتیش میگیره؟ قراره بمیریم؟» و بعد مستاصل ادامه داد:«آقا تروخدا درو باز کن من میخوام پیاده شم».

حرف های زن را می‌شنیدم و درحالی که بوی دود باعث شده بود آلارم شروع سر درد در تک تک حفره های مغزم بپیچد یک جرعه از نسکافه ی داخل استکانم را سرکشیدم و چشم هایم را بستم. همین... این تنها واکنش من به تمام آن اتفاقات بود.  گاهی وقت ها می‌نشینم و ساعت ها فکر میکنم این که هیچ اتفاقی که حس کنم دارد من را به سمت مرگ سوق میدهد، نگرانم نمیکند چه معنایی می‌تواند داشته باشد؟ اصلا این که من از مرگ فراری نیستم، خوب است یا بد؟

امروز بین سر و صدا و نگرانی های یک ربعه ی آدم های داخل قطار درحالی که نسکافه ام را می‌نوشیدم فقط یک بیت از گوشه ی ذهنم گذشت:"ای کاش که آدم ها دلتنگ نمی‌مردند" در تمام آن لحظه های پر از دود هیچ چیزی جز این یک مصراع در من جریان نداشت. حقیقتش این بود که من از زندگی هیچ چیز نمی‌خواستم جز این که یک بار دیگر ببینمش. والسلام!

سه روز مانده به ماه رمضان پدر زنگ زدند که:« فاطمه سادات پاشید با آقا سید بیاید شمال آقاجون دوست دارن ببینن داماد جدید رو» به آقای هـ جیمی این گفته پدر را که منتقل کردم گفتند آن چند روز را شب ها باید بروند برای کار شرکت و نمیتوانند بیایند. چیزی نگفتم اما ته دلم گفت کاش میرفتیم...

بعد از ظهر پدر زنگ زدند و با صدای گرفته گفتند:«آقا جون فوت شد» در آن لحظه اولین سکانسی که از جلوی چشمم گذشت شبی بود که پدر زنگ زده بودند و خواسته بودند برویم شمال. به آقاجون فکر کردم و تمام روز هایی که به محض دیدنم در چهارچوب اتاقشان میگفتند:« به به فاطمه سادات خانم» و تمام وجودم آتش گرفت...

نا خودآگاه روی زمین نشستم و گریه کردم. به یاد صورت سفید و مهربان آقاجون. به یاد فاطمه سادات خانم گفتن هایشان. به لحظه ای فکر کردم که پدر خبر عقدمان را بهشان دادند و قطعا آقاجون آن لحظه بابت ازدواج کردن آخرین بچه ی آخرین بچه و آخرین نوه شان لخند زدند و دلشان خواست ببینندشان. ولی ندیدنشان...

آه از زمان. از زمان و گذر شتابناکش. از دنیا. از دنیا و رنج های جا خوش کرده در تک تک لحظاتش. دلم برای آقاجون تنگ شده و بی اختیار مدام گریه میکنم. چقدر آدم ها میتوانند حسرت برای خودشان بتراشند. چقدر یک بار کوتاهی، پشیمانی به بار می آورد و حرف پدر در جمجمه ام پخش میشود:« به آقاجون نمیگم که میاید که تا چهارشنبه چشم انتظارتون نباشه مدام» خوب شد که نگفتید پدر. خوب شد...

به کارهایش گره عجیبی افتاده. این روز ها حسابی کار میکند. به قدری که گاهی شب ها از شدت خستگی سرش به زمین نرسیده بی هوش میشود. میدانید که در این زمانه ی عجیبا غریبا اداره ی زندگی شخصی و تک نفره هم به قدر کفایت سخت و نفس گیر است حالا وای به حال جوانی که بخواهد با تکیه بر ایمان و تقوا و عمل صالح زندگی تاهلی بگزیند.

طی دو هفته گذشته سه بار قرار شده بود همدیگر را ببینیم اما نشد که نشد. کاری که مشغول انجامش بود لنگ در هوا مانده بود و هیچ چیز اوضاع به ظاهر خوب نبود. گوشی را که برداشتم و تماس وصل شد احتمالا خودش را برای هر واکنش احتمالی مانند: داد و بی داد، قهر، کنایه زدن، درخواست اعلام عمومی پشیمانی اش و... آماده کرده بود. سلام که کرد حال و احوالش را پرسیدم. مشخص بود همچنان منتظر واکنش احتمالی من است که گفتم:« یه چیزی رو میدونستی؟» با تردید گفت:«چی رو؟» گفتم:«این که من بهت افتخار میکنم و ازت خیلی ممنونم که اینقدر برای زندگی مون تلاش میکنی»

لبخندش حتی از آن سر خط هم مشخص بود. با صدایی سرشار از ذوق زدگی و تعجب گفت:« واقعا به شنیدن این جمله ها نیاز داشتم. خیلی ممنون. خیییلی» لبخند زدم و گفتم:«خب با بنده امری نیست قربان؟» خندید و گفت:« زنگ زدی فقط همینو بگی؟» گفتم:«اوهوم» بلند تر خندید و گفت:« حقا که سادات خله ای. سادات خله ی آدم شناسی که خوب بلده چطور با یه جمله حال آدمو خوب کنه» برای این که بحث را تمام کنم گفتم:« من باید برم دیگه استادم داره میاد. خداحافظ آاااقا» لبخند زد و گفت:« خدا حافظت سادات خله»

میدانید آدم ها گاهی برای ادامه دادن فقط و فقط به شنیدن همین جمله های ساده نیاز دارند. همین جمله های ساده ی بظاهر کم اهمیت. برای خسته نشدن. برای سرپا ماندن. این جمله های جادویی را از هم دریغ نکنید. برای گفتنشان به عزیزانتان دنبال روز مبادا نگردید. هر وقت حس کردید باید بگوییدشان، بگویید. بگویید و آدم های زندگی تان را نجات بدهید از حال بد وقتی سختی های زندگی در تک تک سلول های جانشان رسوخ کرده. بگویید و بگذارید جان تازه ای بگیرند، لبخند بزنند و با امید مسیر سخت پیش رویشان را طی کنند....

هوا گرفته بود. اومد نشست کنار دستم روی نیمکت. خلاف همیشه کتابو بستم. انگار که یکی بهم گفته باشه که باید به زن گوش بدم. شروع کرد به حرف زدن از زمین و آسمون. لبخند زدم. گوش دادم. گفت و گفت و گفت... تهش کلافه از تموم چیزایی که گفته بود اما مشخص بود اون چیزی که میخواست بگه نبود، روشو کرد بهم و پرسید: تو زندگی، عزیز هزار نفر میشی اما عزیزِ دلِ عزیزت نیستی غم انگیزه نه؟ خواستم چیزی بگم که پاشد و رفت. نشسته بودم و نگاه میکردم رفتنشو که آسمون جواب سوالشو داد.

حقیقت اینه که زندگی جلو میره و تصورات آدمو نسبت به خیلی چیز ها تغییر میده. زندگی آدمو بزرگ میکنه و ضعیف. زندگی آدمو مریض میکنه وقتی؛ وقتی دلتنگ کسی باشی که حتی یکبار هم دلتنگی رو با واژه های اسم تو هجی نکرده. مرگ خاموش همینه: رویا ساختن با کسی که حتی سهمی از خواب هاش نداری...