دختری زیرِ درختِ انار...

دیگر به وجود مستمرشان در روال زندگی عادی ام عادت کرده ام. به دردِ مچِ پایی که سالِ اولِ دانشجویی داخل سوله ی تربیت بدنی نه درست پیچید و نه درست نپیچید. به هجومِ گاه گاهِ دردِ مرموزش در تک تک سلول هایِ بدنم در عین این که هیچ مشکلی هم به ظاهر وجود ندارد و دکتر ارتوپد معتقد است من دارم خودم را لوس میکنم. یا به درد پهلویی که از کودکی به لطف پسر دایی با لحظه هایم همراه شده و هر از چند گاهی می آید سراغم و نفسم را میگیرد اما هیچ پزشکی بیماری ای نمیبیند که بخواهد دوایی برای درمانش تجویز کند.
بعضی درد ها چنین ماهیتی دارند. نه هستند و نه نیستند و درست وقتی داری فراموششان میکنی ناگهان دوباره سر و کله شان پیدا میشود و وجودشان را به رخت میکشند.
بعضی درد ها برای درمان نشدنند اصلا. برای این که بشوند جزئی از تو و تا آخر عمر همراهت باشند و یادت بدهند خیلی چیز ها هم در دنیا هستند که هستند، حتی اگر هیچ علمی عقلش به درکشان قد ندهد.
بعضی درد ها آمده اند تا یادت بدهند خیلی هم نباید از آدم ها متوقع بود چون بعضی چیز ها هست که فقط و فقط مال خودِ خودِ توست و هیچ کسی جز خودت هیچ گونه درکی ازشان ندارد.
بعضی درد ها هستند تا یادت بدهند از یک جایی به بعد باید خودت برای خودت کاری بکنی چون از دست هیچ کس دیگری کاری بر نمی آید برایت. فوق فوقش در خوشبینانه ترین حالت ممکن دیگران وجود چیزی که برای تو ملموس است و داری با گوشت و پوست و استخوان درکش میکنی و برای آن ها حتی قابل اثبات هم نیست (چه رسد به درک) را به ظاهر می پذیرند و برای تحمل کردنش خیلی فرمالیته تسلی میدهندت.
بعضی درد ها موهبت اند و قدر phd فلسفه برایت بار علمی دارد داشتنشان. هستند و درست وقتی که از شدت درد نمیدانی باید چه غلطی بکنی دقیقا با همین فعلِ چه غلطی کردن، هر بار با بودنشان نکته ای جدید را برایت مشق میکنند.
بعضی درد ها هستند. بعضی درد ها باید باشند. باید جزئی جدا نشدنی از تو باشند تا مثل یک تلنگر سیار هر چند وقت یکبار یادت بیاندازند از آدم ها قد خودشان توقع داشته باش. آدم ها هیچ وقت همه ی تو را درک نمی کنند. آدم ها فوقِ فوقش چیزی را که میبینند میفهمند (آن هم اگر درست بفهمند) همین. درحالی که تو پر از نادیدنی هایی :)