میدونید من عادت ندارم خیلی تو پنل مدیریت بیان گشت و گذار کنم. یعنی وقتی میام بیان یا مستقیم میرم پست میذارم، یا جواب کامنت میدم، ته تهشم باز کردن مطالب شما و خوندنشونه و اگر وقتی باشه نوشتن کامنت. یعنی میخوام بهتون بگم هیچ وقت نمیرم سرچ کنم طبق قابلیت جدید بیان کی کامنتمو خونده. کی جوابمو داده کی نداده. بخش دنبال کننده ها تعداد چنتاس، کی کامنت میذاره کی نمیذاره و قس علی هذا.
امشب اما اتفاقی دستم خورد روی گزینه فهرست دنبال کننده های وب و با دیدن عدد اون بالا ناخودآگاه لبخند زدم. من خودم بعنوان صاحب این وبلاگ میدونم اینجا مطلب خاصی نداره. حتی اینم میدونم که شاید اکثرا نوشته ها حال خوبی هم نداشته باشن کما اینکه خیلی ها هم دوستانه متذکر شدنـاین قضیه رو خیلی وقت ها بهم و من هم سعی کردم بیشتر از حال های خوبم بنویسم. میدونم قلمم قلم خاص و جذابی نیست. میدونم صرفا یه روزمره نویسی سادس نوشته های اینجا و با توجه به همه این دونسته ها شرمنده ی حضور و نگاه شما هستم.
من یاد گرفتم که از آدم های زندگیم بخاطر بودنشون تشکر کنم. بی مقدمه. بی دلیل. بی حرف پس و پیش. خیلی صریح و واضح. فقط برای این که هستن. پس امشب همینقدر ناگهانی از تک تک شما شصت نفر تشکر میکنم که هنوز هم که هنوزه اینجا هستید. که همراهید. که هم دلید. که مهربونید. که با بودنتون حتی با این همه فاصله مایه دلخوشی و آرامشید. ممنون که هستید حتی اگر نمیخونید همین که با تموم کاستی ها و کمـرنگ بودن ها و سر نزدن های من هستید و هنوز همراهید ممنونم :)
- جمعه ۱۰ آذر ۹۶ , ۲۳:۴۵
