من اهل انتقام نبودم هیچ وقت!
همیشه وقتی کسی آزارم میداد و ذهنم به این سمت میرفت که بخواد دنبال جبران بگرده یکی از گوشه مغزم میگفت:«پس فرق تو با اون آدم چیه؟»
خنده داره اما من همیشه با دستایی پر از اطلاعات مفید جهت یه انتقام درست و حسابی و مرگبار تو سکوت آدم‌هارو رها کردم و رفتم
تموم این سال‌ها هم از خیلی‌ها شنیدم که چه راحت و الکی از همه چیز دست میکشه بیچاره آدمای اطرافش
ولی خب میدونی من هیچوقت برای دیگران زندگی نکردم
حرفا و برداشت‌های دیگران پشیزی برای من ارزش نداره
من تمام تلاشم رو توی زندگیم برای درست زندگی کردن انجام دادم فقط همین
من از آدم‌هایی که دوستشون داشتم ضربه‌های بد و زیادی خوردم اما بلند شدم خاک روی روح و احساسم رو تکوندم و ادامه دادم
سال سوم راهنمایی صمیمی‌ترین دوستم (که باهم رابطی خانوادگی داشتیم حتی) بخاطر یک نفر دیگه هرچی خواست بهم گفت. حتی هرچی بهم کادو داده بود رو پس خواست. توی سکوت وسایلش رو از اتاقم جمع کردم و فرداش بهش دادم و بی هیچ حرفی رفتم. مامان بارها حالشو ازم پرسید، پرسید چرا وسایلی که برات خریده نیست، میتونستم بگم و از طرف اطرافیانم حمایت روحی دریافت کنم که وای چه دوست بدی تو چقدر خوبی و ... اما نگفتم. بعدها اون آدم برگشت از من کلی معذرت خواست و ابراز ناراحتی کرد برای تموم شدن دوستی‌مون و خیلی چیزهای دیگه اما همه چیز برای من تموم شده بود
سال دوم دانشگاه توی شرکت مشغول به کار شدم. دو یا سه سال بعدش بخاطر یکسری رفتار بی ادبانه‌ی و حرف‌های نادرست از شرکت رفتم. اطرافیانم بهم گفتن چیه جا زدی؟ خسته شدی؟ الکی کار به این خوبی رو از دست دادی بابت ناز نازی بودنت؛ چیزی نگفتم دنبال کار دیگه‌ای رفتم در سکوت. چند ماه بعدش رئیس اون شرکت باهام تماس گرفت ازم معذرت خواهی کرد و گفت خیلی به حضورم نیاز داره و خیلی چیزهای دیگه اما همه چیز برای من تموم شده بود
از این قصه ها و اتفاقات زیاد هست برای گفتن. آخریش رو هم همین روزها دارم زندگی میکنم. دست‌هام پر از مدرک‌های محکمه پسند برای زمین زدن و نابود کردن زندگی آدمیه که زندگیم رو نابود کرد اما من باز هم قصد استفاده از هیچکدوم‌شون رو ندارم.
همه اینارو گفتم که تهش بگم کارل گوستاو یونگ میگه :« هیچگاه انسان سالم، دیگری را شکنجه نمیکند! این انسان آزار دیده است که آزار می‌رساند.» بیاید ما زنجیره ادامه آزار نباشیم. لازم نیست در جواب آزار دیدن به آزار دادن متوسل شد. زمان خودش همه چیز رو نشون آدم‌ها و دنیا میده. تو فقط کافیه کار درستی که لازمه رو انجام بدی و جایی یا کسی که در شأن تو نیست رو ترک کنی، ما بقیش توعی که جاهای بهتر و آدم‌های با لیاقت‌تر منتظرت هستن و آدم‌ها و جاهایی که کسی مثل تو رو از دست دادن و هرگز براشون این فقدان قابل جبران نخواهد بود، باور کن :)
- سه شنبه ۱۴ تیر ۰۱ , ۱۳:۰۷
