دختری زیرِ درختِ انار...

میداند که خیلی دوستتان دارم مگر نه؟ میدانید که خیلی روی مهربانی تان حساب باز میکنم اینطور نیست؟ میدانید بهتر از هر کسی میدانید چرا این اواخر شروع کردم به تمرین تواشیحِ مخصوصم با بچه ها. میدانید. بهتر از هر کسی میدانید که وقتی به بچه ها میگویم:«خوب گوش کنید تن صدامو پیدا کنید» و بعد میخوانم:«عاجزم و روسیاهم، آینه ها در نگاهم. عشقِ تو بر سینه بستم. رو به ضریحت نشستم» دلم تا خودِ خودِ خودِ ایوان طلا پر میکشد. میدانید. خوب میدانید که من دخترِ خوبی نیستم ولی میدانم، خوب میدانم که بابا ها حتی بابایِ مهربانِ دختر های بد هم باقی میمانند. میدانید. حتما میدانید وقتی داخلِ گروه بنا بر بداهه گفتن شد و شروع کردیم، از رویِ بی سوادی ننوشتم:«یا ایعا القریب! پناهِ غریب ها» نوشتم قریب چون چه کسی نزدیک تر از شما که در عمق قلبِ این دخترکِ بد بوده اید و هستید. چرا باید بگویم ایها الغریب به قریب ترین قریبِ تمامِ لحظاتِ زندگی ام؟ اصلا  چرا شما به این مهربانی باید غریب باشید؟  آدم دلش نمی آید غربت مردم عادی که مهربان هستند را ببیند حتی چه رسد به شما، شما که  حضرتِ مهربانی هستید. شما که حضرتِ آرامشید. شما که میگویند نباید در حریمتان اشک ریخت و حاجت خواست. میگویند طاقتِ دیدن اشکِ زائر ندارید. میگویند که میگویید:«فقط بخواه میدهم». ایها القریبِ مهربانِ تمامِ زندگیِ این دخترِ بد حواستان که هست به دلش؟ حواستان هست که چند وقت است حرم نیامده؟ حواستان که هست دختر ها خیلی بابایی اند حتی دختر های خیلی بد. باید بیایم. باید بیایم. بیایم و خودم را به همان گوشه ی امنِ حرم برسانم.بیایم و سرم را به خنکیِ مرمریِ سفید سنگ ها تکیه بدم، چادرم رو روی صورتم بکشم و تمامِ این حال های عجیب را رویِ شانه ی امنِ دیوار های حریمتان ببارم. میدانید. میدانید که چرا همیشه آخر تمرین خودم را به بهانه ی گرم بودن هوا به پنجره میرسانم، بازش میکنم و تکه ی آخر تواشیح را درحالی که صورتم به سمت آسمان است برایشان میخوانم:«مولایِ یا شمسَ الهدی علی ابنِ موسی الرضا، روحی فداه...» دریاب ما را حضرتِ پدر. دریاب ما را حضرتِ مهربان. دریاب ما را ایها القریب...


پی نوشت:
یا ایها القریب، پناهِ غریب ها
با یادِ تو وطن شده هرجا که غربت است

پی نوشت تر:
سلام میدهم و دلخوشم که فرمودید
هرآنکه در دلِ خود یادِ ماست، زائرِ ماست

پی نوشت تر تر:
کسی بلیطِ رفتنی به دستِ من نمی دهد..

پی نوشت ترین:
امضا! دو چشمِ خیس و دلی در هوایتان
دیوانه ای که لک زده قلبش برایتان...


مشهدی هایِ خوبِ عزیزِ دوست داشتنی و کسانی که مشهدید اگر حرم رفتید مارو هم دعا کنید بیزحمت :)
عید قشنگتونم پیشاپیش مبارک :)