دختری زیرِ درختِ انار...

ما زنده‌ایم؛

به اهمیت داشتن

به آنکه یادمان بیاندازند: مهمی!

زنده‌ایم؛

به جمله ها!

به امروز زیبا تر از همیشه بنظر میرسی

به سیاه که می‌پوشی دلم می‌گیرد

به صدایت چرا گرفته، مریض شدی؟

به کم‌تر خودت را خسته کن

ما زنده‌ایم؛

به دلبستن!

به دلم تنگ شده برای بغل گرفتنت

به نگران شدم دیر جواب دادی!

به کاش فردا باشی، تنهایی حوصله‌ام نمی‌گیرد

به بیشتر اسمم را صدا کن...

ما زنده‌ایم؛

به جزئیات!

به نگاه‌های یواشکی

به لبخند‌های در پس چشم‌

به بوسیدن‌های بی دلیل

به در آغوش کشیده شدن‌های بی هوا !

ما زنده‌ایم؛

زندگانی محتاج به یاداوریِ آنکه زنده‌ایم!

ساده‌ایم؛

قابل حدسیم؛

و خیلی بیشتر از دو مورد پیش : طفلکی‌م!

به معنای واقعی لغت‌ش...!

طفلکی های با قامتی زمخت؛

و نه چندان شبیه به کودکان!

طفلکی‌های سخت و استوار

ولی در درون بسیار شکننده و کوچک

معادله‌های چند مجهولی...

مجهول‌های به ظاهر پیچیده‌ی کاملا ساده!

تو!

هرکجای این جهان هستی

شبت بخیر

غمت نیز...

دلم آتییش گرفته، بغض دارم

ببین بابا تو چشمم اضطرابه

نمی خوای در بیای از زیر آوار

بگی:«گل دخترم! این ها یه خوابه...»؟

ببین غم توی قلبم شعله کرده

ببین ساعت دهه، چشم انتظارم

تا کی چشم انتظارت پشت این در؛

برا خاموشیِ قلبم ببارم ؟

کجایی مردِ خوبِ قهرمانم؟

میبینی رفتنت اخبار میشه...

نمی خوای در بیای از زیر آوار؟

ببین دنیام داره آوار میشه...

کسی اینجا جوابم رو نمیده

مفاعیلن، مفاعیلن و سر درد

دلم آتیش گرفته، بغض دارم

غمت درد کمی نیس مرد، برگرد...

پی‌نوشت:

شاعر نیم و شعر ندانم که چه باشد!

من مرثیه خوانِ دلِ دیوانه ی خویشم...

پی‌نوشت‌تر:

به یاد بهمن نود و پنج

به یاد پلاسکو

به نام آبادان

و امان از تکرار تلخ تاریخ...

می‌دونم احتمالا از شنیدنش چندان خوشت نمیاد :)

ولی به هر حال من میگمش!

“Always go with the choice that scares you the most, because that's the one that is going to help you grow...”

مسئله نتوانستن نیست، نخواستن است!

گذشتن از مقطعی از زندگی که بعد از پشت سر گذاشتنش دیگر جوری زندگی میکنی که انگار چیزی در این دنیا نمی‌تواند تو را از پا دربیاورد

به همین سادگی...

شبی مجنون به لیلی گفت:

که ای محبوب بی همتا!

تو را عاشق شود پیدا،

ولی مجنون نخواهد شد...

بسته‌ کتاب ترم جدید به دستم که رسید اولین چیزی که توجهم را به خودش جلب کرد صدای تلق و تلوقی بود که از داخل پاکت پستی کتاب به گوش می‌رسید، بسته را که باز کردم بعد بیرون آوردن کتاب‌ها پاکت را روی میز مطالعه‌ام چپه کردم و در همان لحظه یک پیکسل به پشت تق روی میز افتاد. خوشحال و کنجکاو دستم را به سمت پیکسل گرد روی میز دراز کردم، به سمت خودم برش‌گرداندم و... 

نمی‌دانم چقدر ولی مدتی همانطور به پیکسل سفید گرد و نوشته مشکی شسته رفته‌ی نقش بسته رویش خیره ماندم! گاهی جهان به شکل اعجاب آوری شگفت انگیز می‌شود. نمی‌دانم چرا، چطور اما پیکسل گرد سفید دقیقا در درست ترین زمان ممکن خودش را تا خانه‌ رسانده بود و روی میز مطالعه‌ام پرت شده بود. 

«c’est la vie» شاید در ظاهر یک جمله ساده بنظر برسد اما برای من! برای این روزهای عجیب و کشدار من این جمله یک نسخه ماورایی از سمت کائنات بود. آنقدر عزیز و عجیب و لازم که انگار دستی از آسمان آن لحظه فقط و فقط برای من نوشته و با لبخندی سخت‌گیرانه تقدیمم کرده باشدش.

درحالی که پیکسل سفید گردالو را با آهن‌ربا به بالای لپ تاپ می‌چسبانم تا همیشه جلوی چشمم باشد زمزمه میکنم:«رسیدم به چیزایی که سخت بود یه روزی واسم باورشونم...» و در سخت‌ترین لحظات ادامه دهنده بودنم، شروع به یادداشت نکات کتاب جدید میکنم...